Willem Lenssinck
(Woerden, 1947)
Lenssinck is keramist, beeldhouwer en ontwerper. Als zoon van een Nederlandse vader en een Duitse moeder groeide hij op in Utrecht, waar hij de Academie voor Beeldende Kunsten Artibus (tegenwoordig HKU) bezocht (1968-1972). Na zijn afstuderen werd hij ontwerper van industriële keramiek en werkte hij aan tal van opdrachten in keramiek en brons.
In 1985 verhuisde Lenssinck naar Langbroek en vanaf die tijd nam hij geen opdrachten meer aan, maar legde zich volledig toe op vrij werk en design. Hij vervaardigt sculpturen in brons, Berlijns zilver (alpaca), roestvrijstaal en aluminium. Daarnaast ontwerpt hij meubels en verlichtingsobjecten. Zijn sculpturen kenmerken zich door een futuristische uitstraling, een complexe verweving van scherpe lijnen en vormen. Oppervlakken zijn glad en hoogglans gepolijst. Een deel van zijn werk wordt uitgevoerd op een traditionele manier van klassiek gieten, maar hij gebruikt ook moderne computertechnologieën, waarmee beelden uit massief aluminium en kunststof kunnen worden vervaardigd.
Zijn werk is een symbiose van sculptuur en design. De basis van veel projecten wordt gevormd door het abstraheren en vervormen van organische vormen die overgaan in mechanische vormen.
Sinds 2005 gebruikt Lenssinck nieuwe 3D-ontwerpprocessen om technische beperkingen die traditionele gipsmodellen opleveren te overwinnen, zoals vergrotingen of miniaturisering (verkleining). Werk van Lenssinck is onder meer te vinden in de collecties van het British Museum (Londen), Museum Beelden aan Zee (Scheveningen), Museum De Buitenplaats (Eelde), de collectie IHK Hannover, de privécollectie van Silvio Berlusconi en andere privécollecties wereldwijd.
Window with a view (1996) (staat niet in het Beeldenpark)
Brons en Belgisch kalkzandsteen, 190 x 80 cm
Willem Lenssinck heeft zelf over dit beeld geschreven:
“Een discussie over esthetiek aangaande vrouwenborsten in de beeldhouwkunst levert verschillende meningen op. De een houdt vast aan het Griekse model, de meest ideaal voorgestelde maatvoering. Aristide Maillol gaf het aan met zijn ‘Pomona’s’, het appelmodel. Persoonlijk vind ik dat de maat best iets opgerekt mag worden. Ik laat dit zien met het beeld Window with a view, niet alleen letterlijk een kijk door het raam, maar ook kijk op esthetiek. De maat is niet belangrijk, wel de manier waarop het gemaakt is.”
