Theo van de Vathorst
(Utrecht, 1934)
“Kunst en schoonheid zijn onmisbaar in ons leven. Ik hoop met mijn werk een bijdrage te leveren aan de bewustwording van kwetsbare en wezenlijke immateriële waarden in ons bestaan”, aldus Theo van de Vathorst op 80-jarige leeftijd.
Toen Van de Vathorst op de HBS zat zag zijn tekenleraar zijn aanleg voor tekenen en wees hem op het bestaan van de Rijksakademie. Tijdens zijn middelbareschooltijd kreeg Van de Vathorst individueel les van de Utrechtse beeldhouwer Jan van Luijn en ging daarna naar de Rijksakademie van Beeldende Kunsten in Amsterdam, waar Piet Esser zijn docent was. Omdat het na zijn academietijd in 1962 in eerste instantie niet meteen lukte om als kunstenaar een inkomen te verwerven werd hij docent aan de Grafische School. De kwaliteit van zijn beeldhouwwerk viel al gauw op bij de gemeente Utrecht en hij kreeg twee keer een jaarstipendium. Daardoor kon hij zijn baan opzeggen en zich helemaal wijden aan het beeldhouwen. Via de toenmalige procent-regeling, waarbij bij bouwprojecten een vast percentage van de kosten aan kunst besteed moest worden, kreeg Van de Vathorst verschillende opdrachten van de gemeente. Een van de eerste was De Nachtegaal, naar het sprookje De Chinese nachtegaal van Hans Christian Andersen. Oorspronkelijk werd dit beeld van de Chinese keizer in 1970 geplaatst bij een school in Overvecht, maar in 1986 verplaatst naar het Sjanghaipark.
Van de Vathorst is, net als zijn leermeester Esser, een echter modelleur en in zijn beelden is een impressionistisch ‘huidoppervlak’ van het brons te zien, waardoor de nadruk ligt op de algemene indruk en niet op het detail. Als onderwerp koos Van de Vathorst vaak voor markante (volks)figuren, dieren en spelende kinderen en hij haalde veel inspiratie uit Egyptische, Chinese en Zuid-Amerikaanse culturen.
Ook maakte hij portretten, waarin hij door het accentueren van de meest typerende trekken van de geportretteerde de essentie van iemands karakter weet weer te geven.
Het omvangrijke oeuvre van Van de Vathorst omvat niet alleen bronzen beelden, maar ook een vijfentwintigtal penningen. Een van zijn meest belangrijke opdrachten was het ontwerpen van twee bronzen deuren voor de Domkerk in Utrecht in 1992. Beide kanten van de deuren zijn voorzien van teksten en afbeeldingen die in het teken staan van barmhartigheid.
“Kunst en schoonheid zijn onmisbaar in ons leven. Ik hoop met mijn werk een bijdrage te leveren aan de bewustwording van kwetsbare en wezenlijke immateriële waarden in ons bestaan”, aldus Theo van de Vathorst op 80-jarige leeftijd.
Wim Sonneveld (1990)
Brons, 47 cm
In dit portret is de bekende cabaretier, zanger en acteur Wim Sonneveld weergegeven in zijn rol van ‘Willem Parel’. Dit door Sonneveld zelfgecreëerde typetje, een plat pratende zoon van een Amsterdamse orgeldraaier, gebruikte hij aanvankelijk in zijn theateroptredens. Daarna trad hij als Willem Parel op in een wekelijks radioprogramma en in 1955 werd er zelfs een film over gemaakt. Van de Vathorst heeft Sonneveld, die ook in Utrecht was geboren, niet persoonlijk gekend, maar wel optredens van hem bijgewoond. Het portret met pet is een variant op het bronzen portret dat hij in 1990 maakte in opdracht van de gemeente Utrecht. Dat beeld, waarbij de irissen van de ogen van Sonneveld en zijn vlinderdasje voorzien zijn van een blauw glazuur, werd geplaatst in de Stadsschouwburg.
